Πόσο μακριά από το σπίτι μπορεί να πάει κανείς; Κι εκεί που θα βρεθεί, με μόνη αποσκευή μία παρόρμηση φυγής, τι θα τον περιμένει; Ένας τόπος απελευθέρωσης; Ένα περιβάλλον που εξάπτει τις επιθυμίες του; Ένας περίγυρος που δαμάζει τα πάθη του; Ένας χώρος-σύμβολο της εσωτερικής του απομόνωσης; Ένας ανοίκειος ου-τόπος που δοκιμάζει τις αντοχές του;
Ο Γιώργος Παυλόπουλος δεν μας μιλάει εδώ για το ταξίδι, για τα τοπία που διατρέχει αυτός που φεύγει, για την ίδια την ανάγκη της φυγής. Διαλέγει να μιλήσει για τα ξενοδοχεία, τις ετεροτοπίες του προσωρινού. Κάθε του διήγημα είναι μια περιήγηση σ\' ένα αινιγματικό κτίσμα, που επιβάλλει στον ταξιδιώτη τους δικούς του όρους. Όμως τι είναι τα ξενοδοχεία αυτά; Αντανακλάσεις ονείρων; Ψυχικά τοπία; Ανεξιχνίαστα θραύσματα αναμνήσεων; Με επιρροές από τις Αόρατες πόλεις του Καλβίνο ή τα τοπία του Μίλοραντ Πάβιτς, ο συγγραφέας μας εισάγει σε έναν παράλληλο κόσμο ψυχολογικής αναδίφησης και σιωπηλής, ανησυχητικής ομορφιάς.